บันทึกด้วงจากบันทึกจอมโจรแห่งสุสาน

บันทึกด้วงจากบันทึกจอมโจรแห่งสุสาน

ไม่มีสปอยล์ค่ะ แค่อยากหาที่เพ้อเจ้อยาว ๆ แบบเป็นผู้เป็นคนหน่อย 555 อ่านจบแล้วความรู้สึกวุ่นวายมากเลยจนต้องเขียนออกมา

นานเท่าไรแล้วที่ไม่ได้อ่านนิยายความยาวขนาดนี้?

คำตอบคือนานมาก หรือเอาจริง ๆ เคยอ่านนิยายที่ยาวถึง 10 เล่มอย่างนี้มาก่อนหรือเปล่ายังไม่แน่ใจ (มีเพชรพระอุมาอยู่ในลิสต์ แต่ยังไม่ได้เริ่มอ่านจริงจังสักที) นับแต่เลยวัยมัธยมมา อ่านนิยายน้อยลงมาก ยิ่งช่วงนี้เรียนต่อ เวลาสำหรับหนังสืออ่านเล่นถูกจัดสรรให้น้อยลง (อย่างน้อยก็พยายามให้มันน้อยลง) การอ่านนิยายสิบเล่มจบในช่วงเวลาประมาณ 3 -4 เดือนตั้งแต่เริ่มรู้จักเรื่องนี้ จึงนับเป็นปรากฏการณ์ที่น่าตกใจสำหรับตัวเองอยู่นิดหน่อย

ไหนจะไอ้อาการกระวนกระวาย อยากวิ่งไปสอยหนังสือมาอยู่ในมือให้ได้ทันทีที่รู้ว่าออกวางขายแล้ว ก็ไม่เคยเกิดกับตัวเองเช่นกัน อาจด้วยเสน่ห์ของปริศนาในเนื้อเรื่องและตัวละครตลอดจนสำนวนภาษา พลังฮึกเหิมอะไรในตัว หรือแรงยุยงส่งเสริมจากโซเชียลเน็ตเวิร์คก็ตามที แต่ก็กลายเป็นด้วงที่ดิ้นพล่านวันหนังสือออกอย่างนี้ไปแล้ว..กับตัวเองที่เป็นมนุษย์ขี้เกียจขั้นสุด เบื่อแย่งของ เบื่อวิ่งซื้อ เซ็งเรื่องยุ่งยาก นับว่ามหัศจรรย์  *ลูบเคราอากาศ*

บันทึกจอมโจรแห่งสุสานทั้งสิบเล่มนี้ ในแง่ของวรรณกรรม ไม่อาจวิพากษ์วิจารณ์ได้เป็นชิ้นเป็นอัน ด้วยความรู้ด้านนี้ไม่ค่อยมีกับเขา แต่จะขอกล่าวถึงในแง่ของความรู้สึกต่อเรื่องราวเหล่านี้เป็นการส่วนตัว ซึ่งจุดนี้มาเต็มจริง ๆ หลังอ่านจบนี่เอง

โดยส่วนตัว ชอบมากกับเรื่องที่อ่านแล้วไม่สามารถรู้สึกเกลียดตัวละครไหนได้เลย (โดยเฉพาะยิ่งถ้าเป็นตัวละครหลัก) ไม่ว่าจะอยู่ฝ่ายใดก็ตาม ซึ่งเรื่องนี้ก็ทำให้รู้สึกอย่างที่ว่า ชอบชะมัด! ตัวละครแต่ทุกตัวมีเสน่ห์ในแบบของตัวเอง อย่างกับว่าพวกเขามีชีวิตจริง ๆ ใช้เวลาไม่กี่เดือนที่เริ่มตามอ่านตั้งแต่ต้นจนจบยังรู้นึกเอ็นดูและผูกพันขนาดนี้ คุณหนานไพ่ผู้เขียน คุณเบียร์ผู้แปล รวมถึงคนที่เขาอ่านกันมาก่อนหน้านี้นานแล้ว ทั้งด้วงไทยหรือจีน คงยิ่งผูกพันเอามาก ๆ พลิกกระดาษจนถึงหน้าสุดท้ายก็ทั้งอยากหัวเราะและร้องไห้ออกมาพร้อมกันเลย

ตอนจบของเล่มสิบนี้ อาจไม่เรียกว่าเป็นตอนจบที่สมหวังหน้าบาน แต่ย่อมไม่ใช่ความผิดหวังอย่างแน่นอน ความรู้สึกปนกันเยอะแยะไปหมดเต็มหัว เรียบเรียงลำบาก (เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้ 140 ตัวอักษรของทวิตเตอร์ไม่สามารถตอบสนองได้ในกรณีนี้)

ถู ๆ ไถ ๆ ออกมา คงเป็นอารมณ์อิ่มเอมแต่เวิ้งว้าง เต็มตื้นแต่ก็ว่างเปล่า ทั้งหมดนั้นสวยงาม แต่ลึก ๆ ยังทำให้เจ็บ ๆ หน่วง ๆ อยู่ที่ไหนสักแห่ง จนรู้สึกว่านี่มันเหมือนความรู้สึกที่เปลี่ยนจากวัยเด็กเป็นผู้ใหญ่ ไม่ได้จบลงด้วยประโยคแบบ “แล้วพวกเขาก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขด้วยกันตลอดไป” แต่มันก็เป็นอย่างนี้แหละ ชีวิตทั้งสวยงามและเจ็บปวดเช่นนี้เอง อีกนัยหนึ่ง ความเจ็บปวดก็เป็นอีกอย่างที่บอกให้รู้ว่ายังมีชีวิต

เหตุการณ์ทั้งหมดเหมือนเราได้ดั้นด้นไปพร้อมกับเหล่าตัวละคร มองเห็นความพยายามและการเติบโตของพวกเขาผ่านมุมมองของอู๋เสีย (ร่วมกับมุมมองพระเจ้ามองอู๋เสียที่มองเพื่อน ๆ ของเขาอีกที) กระทั่งมาถึงจุดสิ้นสุด คล้ายถ่อขึ้นมายืนถึงริมผาบนยอดเขาจนได้ สูดอากาศตรงหน้าเข้าปอดลึก ๆ ก้าวถัดไปไม่มีพื้นให้เหยียบแล้ว สุดทางแล้ว มองออกไปหมอกควันยังลอยอ้อยอิ่ง เห็นอะไรไม่ค่อยถนัด แต่ยังพอรู้ว่ามีภูเขารออยู่อีกหลายลูกไกลโพ้นออกไป

ตรงนี้จบแล้ว แต่หลังหมอกควันพวกนั้นยังมีอีกแน่ ๆ พวกเขาจะยังดำเนินชีวิตของตัวเองต่อไป เหมือนมีชีวิตขึ้นมาจริง ๆ แล้ว เพียงแต่อาจไม่มีบันทึกเวิ่นเว้อของนายน้อยมาให้ได้อ่านอีกในเร็ววัน แต่เรื่องราวทั้งหมดที่ปูมา คล้ายทำให้เรารู้นิสัยใจคอของตัวละครจนพอนึกภาพตามได้ว่าพวกเขาจะทำอะไรต่อ จะใช้ชีวิตแบบไหน จะพูดอะไร ใครจะเริ่มบทสนทนา ใครจะคอยตบมุกหรือด่ากลับ และใครจะนั่งนิ่งฟังอยู่เงียบ ๆ พวกเขามีชีวิตของตัวเองอย่างที่คุณหนานไพ่บอกไว้ไม่มีผิด

จุดนี้ด้วง(เราเอง)คงทำได้แต่รอและคิดถึงพวกเขา ว่าแล้วก็สูดลมหายใจเข้าลึก ชื่นชมบรรยากาศริมผาตรงนี้อีกสักพัก

(พร้อมกับความหวังว่าภาคต่อไป ๆ จะยังมีแปลไทยให้ได้อ่านอีก TwT)

ปริศนาหลายจุดที่ทิ้งไว้ ไม่รู้ว่าตั้งใจไปเคลียร์ในภายภาคหน้า จงใจทิ้งไว้ให้ขบคิดต่อแบบปลายเปิด หรือได้เฉลยแล้ว แต่เราวิเคราะห์สังเคราะห์ไม่ออกเอง คงต้องหาเวลาว่างยาว ๆ นั่งอ่านตั้งแต่ต้นจนจบอีกครั้ง เก็บรายละเอียดดี ๆ อาจได้เห็นเรื่องราวทั้งหมดในอีกมุมมอง แต่ระหว่างนี้ขอบันทึกความรู้สึกตอนนี้เอาไว้ก่อน

ที่จริงยังมีอีกเยอะแยะที่อยากพิมพ์ แต่มันจะน้ำท่วมทุ่งเกินไปแล้ว พิมพ์อีกต้องเผลอสปอยล์ออกมาแน่ ๆ  ขอหยุดโหมดเป็นผู้เป็นคนไว้แค่นี้ก่อน จากนี้จะกลับเข้าสู่โหมดติ่ง ฮา

อนึ่ง ขอบคุณอาหนานไพ่ ที่สร้างชีวิตเหล่านี้ขึ้นมา แล้วยังถักทอเรื่องราว (แถมวางกับดักด้วยการทำให้มันเป็นปม) จนตรึงใจมาก อ่านไปหนังหัวชายิบตามอู๋เสียจนต้องยกมือขึ้นลูบ ๆ แถมเล่มสิบนี่มีทั้งน้ำตาซึมและร้องไห้ออกมาจริง ๆ ในหลายจุด

ขอบคุณคุณเบียร์ผู้แปล ที่ทำงานไวมาก เราไม่รู้สำนวนจริง ๆ ของจีนมายังไง แต่อ่านแล้วรู้สึกว่าสำนวนแปลไทยลื่นไหลและสนุกขึ้นเรื่อย เล่มแรก ๆ เราอ่านยังอืด คงเพราะไม่คุ้นกับชื่อต่าง ๆ ในภาษาจีน แต่เมื่อคุ้นเคย(ขึ้นมาบ้าง)แล้ว ยิ่งอ่านก็ยิ่งสนุก ยังอยากเห็นผลงานการแปลของคุณเบียร์ต่ออีก ถ้าจะพิจารณาเรื่องภาคต่อหรือตอนพิเศษต่าง ๆ ก็คงดีไม่น้อย *พูดเบา ๆ ให้ลอยไปตามสายลม*

ขอบคุณเหล่าด้วงด้วยกันที่ร่วมสครีมปรอทแตก แปลข่าวมาแปะ ผลิตผลงานทั้งเรื่อง ภาพ คอสเพลย์ MAD/MV อะไรต่อมิอะไรมากมายก่ายกองให้ด้วงฟิน เราจะไม่ลืมพระคุณ ฮืออออ //ขออีก... ทางนี้ก็อยากผลิตด้วย แต่เวลาไม่ค่อยอำนวย ได้เล็ก ๆ น้อย ๆ ตามยถากรรม แง <<     เริ่มเข้าโหมดติ่ง

คร่าว ๆ ก็คงประมาณนี้...เห็นไหมว่า 140 ตัวอักษรไม่พอจริง ๆ เพ้อเจ้อขั้นสุด ฮือออ

ปล.รูปอยากวาดเต็มหัวไปหมด (แน่นอนว่าเป็นรูปที่ต้องใส่ฟิลเตอร์ด้วงติ่งไปแล้ว) ไว้อู้คราวหน้าเจอกันนน

แปะดูเดิ้ลนี่ก่อน ที่ระลึก สามเกลอ เถี่ยซันเจี่ยว ชั้นรักพวกนายจัง

- คุณแมวสามตา -