[บันทึกการอ่าน] : ลวง (Souls embracing)

[บันทึกการอ่าน] : ลวง (Souls embracing)

เรื่อง : ลวง (Souls embracing)

ผู้แต่ง : โหว เหวิน หย่ง

ผู้แปล : อนุรักษ์ กิจไพบูลทวี

สำนักพิพม์ ; แมงมุมบุ๊ก

ประเภท : วรรณกรรม ไต้หวัน
ระดับการสปอยล์ : ไม่สปอยล์ค่ะ

* หมายเหตุ ข้อความต่อไปนี้ล้วนเป็นความเห็นส่วนตัวทั้งสิ้น ไม่กล้าเรียกว่ารีวิว ไม่มีหลักวิชาการใดรองรับ ขอถือเป็นบันทึกการอ่าน มาเล่าเก็บไว้ และหากช่วยในการตัดสินใจเลือกอ่าน จะยินดีเป็นอย่างยิ่งค่ะ *

เล่มนี้ของคุณหมอโหวเหวินหย่ง ก็ไม่ทำให้ผิดหวังอีกเช่นเคย

เรื่องย่อตามคำโปรยหลังปกค่ะ ก็อปมาวางให้ดังนี้ 

[อี๋ว์เผยเหวิน นักเขียนหนุ่มเนื้อหอม ถึงคราวโด่งดังเป็นพลุแตก และเมื่อบทความที่เขาโพสต์ลงอินเตอร์เน็ตได้รับความนิยมสูงสุด ชื่อเสียง เงินทอง ความรักบริสุทธิ์ ต่างไหลมาเทมาจนตั้งรับไม่ทัน
แต่จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าหากบทความนั้นส เขาไม่ได้เห็นคนเขียนขึ้นเอง
เจ้าของตัวจริง กำลังมาทวงสิทธิ์คืน!
หนำซ้ำ ยังมีเหยี่ยวข่าวคู่อาฆาต ที่คอยจ้องจะเหยียบย่ำทำลาย เพราะเห็นเขาเป็นมารหัวใจ]

 แต่ที่จะพูดถึงคือความเห็นและอารมณ์ (โดยส่วนตัว) หลังอ่านจบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน XD

เรื่องนี้มีความนัว มีความอีนุงตุงนัง มีความไหลไปตามน้ำของตัวเอกในช่วงแรก เริ่มจากแค่จุดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ไม่น่ามีอะไรร้ายแรง...แบบ...เฮ้...ถ้ากลับตัวตอนนี้ก็ยังทันน่า...อีกนิดหน่อย...ตอนนี้ล่ะ....แต่ลอยคอตามน้ำไหลเอื่อยอยู่ดี ๆ กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็เหมือนโดนพัดจนปลายจมูกจมอยู่ใต้ผิวของกระแสน้ำเชี่ยวกรากไปแล้ว ดิ้นพราดสิทีนี้

ความรู้สึกตอนอ่านก็ประมาณนี้ด้วยเลย โดนจับลอยคอไปด้วยกัน ตะเกียกตะกายไปพร้อมกัน

เรื่องช่วงแรกอาจเรื่อย ๆ สักนิด แต่พอเข้ากลางเรื่องแล้วเริ่มอิน ไม่ต่ำกว่าหนึ่งครั้งที่ต้องสบถว่า ‘นังผู้หญิงคนนี้!’ หรือไม่ก็ ‘ไอ้โรคจิต!’ ให้กับบางคน..หรือบางเหตุการณ์ในเรื่อง (เอิ่มส์)

แต่พอถึงจุดสุดท้ายจริง ๆ กลับรู้สึกเหมือนทุกคน (หรือไม่ก็เกือบทุกคน) ล้วนตกเป็นเหยื่อของกลไกซับซ้อนทางสังคม ชื่อเสียง ความกลัว ความต้องการการยอมรับ จุดยืนที่บางครั้งก็ถูกสั่นคลอน ฯลฯ

มีความสะพรึง ตลกร้าย แล้วยังอุตส่าห์มีจุดที่ทำให้หัวเราะออกมา—หัวเราะออกเสียง—กับมุกตลกแสบ ๆ คัน ๆ ในเรื่องด้วย

แถมยังรู้สึกว่าตัวละครอย่างคุณผจก.ส่วนตัวของพระเอก กับตานักเขียนคู่แข่งอีกคนเป็นสีสันดีชะมัดเลย ชอบเป็นการส่วนตัวค่ะ แต่ไม่ควรพูดเยอะ เกรงจะสปอยล์ 5555

ตอนแรกคิดว่าคงไม่เสียน้ำตาให้เรื่องประมาณนี้ แต่สุดท้ายก็แอบมีนิดหน่อยจนได้ (ฮา)

อาจเนื่องด้วยผู้เขียนเป็นคุณหมอ บางแง่มุมของเรื่องเป็นสถานการณ์ที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ความรู้สึกของญาติและผู้ป่วย—ซึ่งเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในโรงพยาบาล—เลยสมจริงและกินใจ ยิ่งพอมาขมวดอยู่ในตอนท้าย ๆ ที่นำไปสู่จุดสิ้นสุดของเรื่อง มันเหมือนเชือกติดปมที่ถูกดึงจนตึงมือแล้วค่อยหลุดผึงออก เหลือความว่างเปล่าไว้มองต่อนิ่ง ๆ

ในความรู้สึกเรา ตอนทิ้งท้าย ตะกอนตกค้างของอารมณ์คล้ายกับที่เหลืออยู่จากการอ่านเรื่อง “เกมชีวิต ลิขิตหัวใจ” (The Hospital) ของคุณหมอโหวเล่มโน้นอยู่เหมือนกันค่ะ ซึ่งเราว่ามันเป็นเสน่ห์ที่เจ๋ง ที่ทำให้รู้สึกโหวง ๆ หน่วง ๆ พลางคิดว่านี่แหละมั้งชีวิต เกาะค้างอยู่อย่างนั้นไปอีกสักพักใหญ่
//ทำไมยิ่งพูดดูยิ่งงง

สรุปถ้าถามดราม่าไหม เครียดไหม ก็จัดว่าเนื้อหาหนักหน่วงอยู่เหมือนกัน (ไม่ใช่คอมเมดี้เอาฮาแน่ละ ถึงจะมีหลุดหัวเราะออกมานิดนึงก็เถอะ) แต่ไม่หนักหน่วงเกินไป กำลังเข้มข้น ตื่นเต้น และบีบคั้น แต่ไม่ถึงกับทำให้ทรมานในการอ่าน (คือมันอาจจะมีบางเรื่องที่ต้องหยุดพักเป็นช่วง ๆ เพราะรู้สึกหนัก เหนื่อย แต่เรื่องนี้สามารถอ่านยิงยาวได้—ในความคิดเรานะ)

ถามว่าแนะนำต่อไหม—กำลังแนะนำอยู่นี่เลยค่ะ 5555 ยิ่งถ้าเคยอ่านนิยายของหมอโหวแล้วชอบ ก็ค่อนข้างแน่ใจว่าน่าจะต้องชอบเรื่องนี้ด้วย

ดังนั้น มาค่ะ มามะ มาอ่านกันเถอะ << มีความเป็นกองอวยคุณหมอ ชอบค่ะ อยากบอกต่อ คือมีนักเขียนจีนไม่กี่ท่านที่เราชอบจนจำชื่อได้ (ชื่อจีนจำยากอ่า) คุณหมอโหวเหวินหย่งเป็นหนึ่งในนั้นค่ะ XD

(เป็นรีวิวที่ไม่ค่อยมีสาระเลยเนอะ ฮา)