คำเตือน
- เนื้อหามีกล่าวถึงชื่อจริงของหลานเหอและชุนอี้เหล่าค่ะ
- เป็นแฟนฟิกชั่นที่มีกลิ่น BL (ชายรักชาย) รับไม่ได้ปิดนะคะ
- จำช่วงเวลาในเล่มได้ไม่ชัดเจน
แต่ถ้าอ่านมาถึงเล่ม 6
แล้วก็เรียกว่าน่าจะปลอดภัยไร้สปอยล์ค่ะ
Title
: ตาพายุ
Fandom
: เทพยุทธ์เซียน Glory
Paring
: ชุน>>หลาน>>เยี่ย
เหลียงอี้ชุนรู้ว่าออกจะเป็นการเสียมารยาทไปสักหน่อย
สำหรับการอ่านแชตของคนอื่นจากด้านหลัง แต่สาบานได้ว่าเขาไม่เจตนา
เขาเพียงเดินผ่านมาเท่านั้น เห็นสวี่ปั๋วหย่วนนั่งจ้องจอคอมพิวเตอร์ด้วยท่าทางเหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ตั้งใจจะส่งเสียงทัก ทว่ายังไม่ทันได้อ้าปาก สายตาพลันเหลือบไปเห็นข้อความที่ค้างอยู่บนหน้าจอติดต่อระหว่างตัวละครในเกม
‘อยู่กับเกอก็มีความสุขออกไม่ใช่หรือ’
ราวกับจะได้ยินน้ำเสียงกระเซ้าเย้าแหย่ส่งมาผ่านตัวอักษร
ไม่ต้องอ่านชื่อด้วยซ้ำ เจ้าของข้อความนั้นคือจวินม่อเซี่ยวอย่างไม่ต้องสงสัย
‘เสี่ยวหลานก็เป็นคนมีฝีมือ เรามาสร้างอนาคตด้วยกันดีกว่าน่า’
‘กุ่น!!!!’
สวี่ปั๋วหย่วนกระแทกคีย์บอร์ดกลับไปว่าอย่างนั้น แต่คนพิมพ์เอง
หลังส่งข้อความไปแล้วกลับนั่งเหม่อไม่ขยับ
นิ่งงันราวกับหุ่นยนต์รูปมนุษย์ที่หยุดทำงานไปแล้ว เว้นแต่เพียงใบหูสองข้างซึ่งมองเห็นจากข้างหลังว่าเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ
ครู่ใหญ่กว่าเจ้าตัวจะถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งยาว ๆ
จากนั้นปิดหน้าต่างข้อความลง พาตัวละครกลับเข้าสู่เขตเก็บเลเวลอีกหน
ระหว่างนั้นตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ทันสังเกตสักนิดว่าเขามายืนอยู่ตรงนี้
เจ้าหนูนั่นความรู้สึกช้าเหลือเกิน
ทั้งเรื่องที่ไม่ระวังในชีวิตจริงจนโดนเขาจ้องขนาดนี้ก็ยังไม่รู้ตัว
แล้วยังไม่ระวังในเกมจนโดนคนจรมากเล่ห์นั่นโน้มน้าวขนาดนี้ก็ยังไม่รู้ตัวเช่นกัน
เหลียงอี้ชุนสังเกตได้มาสักระยะใหญ่
แต่ตกอยู่ในสถานะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เห็นสวี่ปั๋วหย่วนเหม่อบ้างถอนหายใจบ้างจนแทบขุดปอดออกมากองข้างนอกอยู่แล้วก็นึกสงสารจนอึดอัด
ไม่รู้เจ้าเด็กซื่อคนนั้นจะหลงอยู่ในวังวนความคิดฟุ้งซ่านของตนไปอีกนานแค่ไหน
แต่ครั้นจะอ้าปากชี้ทางให้ฝ่ายนั้นตระหนักได้สักที
ก็พบว่าเป็นเขาอีกนั่นละ ที่หวังว่าสวี่ปั๋วหย่วนจะไม่มีวันรู้ใจตัวเองตลอดไป
อย่างน้อยเขายังอยู่ใกล้ชิดอีกฝ่ายซึ่งเชื่อมั่นอย่างเต็มที่ว่าตนเองไม่ได้ตกหลุมรักมหาเทพแห่งกลอรี่ผู้นั้นเข้าแล้ว
ใช่ สวี่ปั๋วหย่วนตกหลุมหมอนั่นแน่แล้ว
เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องมีคนคอยชี้หรือป่าวประกาศ หากมีใจนึกสังเกตเอาสักหน่อย
คนใกล้ตัวล้วนดูออกไม่ยาก เพียงแต่กลางตาพายุย่อมไม่รู้สึกถึงพายุ คนที่ไม่รู้ตัวสักที
เห็นจะมีแต่ตัวสวี่ปั๋วหย่วนนั่นเอง
ชั่วขณะหนึ่ง
เหลียงอี้ชุนนึกอยากเก็บเด็กคนนี้ไว้กลางตาพายุตลอดไป
“ปั๋วหย่วน” เขาส่งเสียงเรียกเบา ๆ
อีกฝ่ายสะดุ้งเฮือก
เหมือนเพิ่งหลุดจากภวังค์ รีบหันกลับมามองทางเขาซึ่งทำทีประหนึ่งเพิ่งเดินเข้ามาวินาทีนี้เอง
“ครับ?”
“เกือบเช้าแล้ว ยังไม่นอนอีกหรือ?”
ประโยคแสดงความเป็นห่วงเป็นใยนี้
แท้จริงแล้วไม่จำเป็นนัก
พวกเขาทุกคนล้วนมีประสบการณ์ออนไลน์ต่อเนื่องในช่วงเวลาที่คนปกติหลับใหลกันอยู่แล้ว
เพียงแต่ขอบตาคล้ำอย่างคนอดหลับอดนอนของอีกฝ่าย
เห็นเข้าแล้วก็อดเอ่ยปากเตือนสักหน่อยไม่ได้จริง ๆ ในฐานะหัวหน้า ในฐานะเพื่อนร่วมงาน
หรือมากกว่านั้นสักหน่อย...อาจเป็นในฐานะพี่ชายคนหนึ่ง
เหลียงอี้ชุนไม่ได้อยู่กลางตาพายุเหมือนอย่างคนตรงหน้า
ความรู้สึกของตนต่ออีกฝ่ายเป็นเช่นไร เขาย่อมรู้ตัวดีเสมอ เพียงแต่ความหนักอึ้งในอกนี้
ชวนให้กลับมานึกทบทวนอยู่เหมือนกัน ว่าแท้จริงแล้ว...แบบไหนเจ็บปวดกว่า
ระหว่างยืนมืดมนอยู่กลางตาพายุ ไม่รู้ตัว หนีไปไหนไม่ได้
หรือรู้แจ้งในความรู้สึกตนเองเต็มที่
และรับผิดชอบต่อความปรารถนาซึ่งไม่มีวันเป็นจริงด้วยการแบกรับทั้งหมดนั้นไว้ในความเงียบงัน
สวี่ปั๋วหย่วน หากเป็นนาย
จะเลือกแบบไหน
“อีกนิดเดียวจะเลเวลอัพแล้วครับ”
อีกฝ่ายตอบพลางยิ้มน้อย ๆ
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว
“ไม่ใช่ว่าจะเลเวลอัพตั้งแต่เมื่อค่ำแล้วหรอกหรือ”
“พอดีมีเรื่องยุ่งยากนิดหน่อย
เลยต้องหยุดเก็บเลเวลไปช่วงหนึ่ง” กล่าวถึงตรงนี้ สวี่ปั๋วหย่วนกลับหลบตาอย่างไม่แนบเนียน
เห็นได้ชัดว่า ‘เรื่องยุ่งยากนิดหน่อย’ นั้น
หมายถึงเรื่องเกี่ยวกับจวินม่อเซี่ยวเป็นแน่
เขาตัดสินใจมองข้ามท่าทางแบบนั้นไปเสีย
“เซิร์ฟสิบเป็นไง”
“เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้วครับ”
“แล้วนายล่ะ”
“เอ๋?” อีกฝ่ายชะงัก มองเขาอย่างไม่เข้าใจ
“เป็นไงบ้าง?”
สวี่ปั๋วหย่วนทำตาปริบ ๆ “ผม?”
“มีอะไรที่ลำบากใจหรือเปล่า ตอนนี้เร่าอ้านฉุยหยางก็ไม่ได้—”
พอแล้ว
เขาห้ามตัวเองไม่ให้พูดต่อ กลืนถ้อยคำที่เหลือลงคอไป
“ไม่มีอะไร” ชายหนุ่มโบกมือเบา ๆ “พอเลเวลอัพก็รีบไปนอนเสีย”
เอ่ยเท่านั้นแล้วหันหลังกลับ ไม่กล้าเหลียวไปมองอีก
เมื่อครู่เขาตั้งใจจะพูดอะไร
เร่าอ้านฉุยหยางก็ไม่ได้มาก่อกวนแล้ว
อยากกลับมาอยู่ด้วยกันที่อาณาจักรทวยเทพไหม?
กลับมาอยู่เคียงข้างฉันเหมือนเดิมดีไหม?
เดินจากมาได้ไม่ทันกี่ก้าว เสียงสวี่ปั๋วหยวนดังขึ้น
เป็นบทสนทนากับคนในเกม คราวนี้คงพาตัวละครมาเจอหน้ากันแล้ว
จึงสามารถสื่อสารด้วยการพูดได้เหมือนยืนอยู่ด้วยกันจริง
“คุณนี่มัน...ไร้ยางอายที่สุด!”
เหลียงอี้ชุนโคลงศีรษะไปมา ตื้ออยู่ในอก หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก
ระหว่างที่สวี่ปั๋วหย่วนยังหาทางออกจากตาพายุไม่เจอ เขาเองคงต้องทำตัวเสมือนหนึ่งอยู่กลางตาพายุเป็นเพื่อนอีกฝ่ายไปก่อนกระมัง
-
End -
//หลานเหอ เธอรักเขา!
//หล่อมักนก ซกมกมักได้ โอ๋นะพี่ชุน ไม่ร้องนะคนดีย์ ;{};
